هزلیات فوقی

توضیحات

احمد الدین فوقی یزدی در زمان شاه ‏عباس دوم صفوی (۱۰۷۷ -۱۰۵۲ ق) مى‏زیست. وى شاعرى بدیه گوى بود و اشعار خود را در قالب طنز و هزل بیان مى‏کرد. وى بعد از حکیم سوزنى و عبید زاکانى سومین شاعر هزل‏گوى و معاصر با طرزى افشار است. دوبار به هندوستان مسافرت کرد و با پادشاهان و بزرگان آنجا صحبت داشت و مورد لطف و احترام آنها قرار گرفت. وى در سفر دوم به هند در بندر سورت درگذشت. از آثار وى: کلیاتى مشتمل بر خمسه‏اى در هزلیات شامل منظومه‏هاى «فرهاد و شیرین»،در حدود ۱۴۰۰ بیت، «لیلى و مجنون»، «ساقى‏نامه»؛ «قصاید و ترجیعات»؛ «مناجات‏نامه»؛ «غزلیات»؛ «دیوان» شعر.