کلیسای انقلابی

توضیحات

 الاهیات آزادی‏بخش آمریکای لاتین، از جریان‌های الاهیاتی انتقادی و جدید در دنیای مسیحیت است که بر حضور دین در عرصه‏ های اجتماعی و سیاسی تأکید می‌کند و ریشه‏ های فقر در کشورهای منطقه را حکومت‏های نظامی و وابسته، استعمارگران و شرکت‏های چند ملیتی می‏داند. این الاهیات، مبارزه، آموزش و آگاهی‏ بخشی عمومی را راه رسیدن به ملکوت عنوان می‎کند. نخستین گردهمایی اسقفان امریکای لاتین به سال ۱۸۸۹م. در زمان پاپ «لئو سیزدهم»در شهر رم ایتالیا برمی‏گردد. پیش از آن، چنین جلسه ‏ای برگزار نشده و اسقفان منطقه حق نداشتند با هم جلسات مشترک بگیرند؛ همه می‏ بایست تحت نظر حکومت فعالیت می‏کردند. بیش از ۶۰ سال پس از این گردهمایی، اسقف‏های آمریکای لاتین اجازه یافتند که خود مستقلاً گرد هم آیند. بدین ترتیب، در سال ۱۹۵۵م. اولین گردهمایی واقعی اسقفان آمریکای لاتین در ریودوژانیرو برزیل برگزار شد.
شورای دوم واتیکان، آغازگر تحولی در کلیساهای آمریکای لاتین شد و اسقفان آمریکای لاتین درصدد گردهمایی بودند که تأثیرات شورای دوم واتیکان را در منطقه بررسی و تحلیل کنند؛ اما پاپ «جان بیست و سوم» در بخش‌نامه ‏ای تحت عنوان «پیشرفت‏های مردمی»، که در باب مشکلات توسعه و پیشرفت در جهان سوم بود، گردهمایی اسقفان این قاره را در خصوص تأثیرات تصمیمات شورای دوم واتیکان به مصلحت ندانست؛ چراکه واتیکان از تبعات گردهمایی و تعاملات کشیشان منطقه نگران بود؛ زیرا کلیساهای منطقه عموماً با رژیم‌های حاکم که عمدتاً دیکتاتوری‌های نظامی وحشتناکی را ایجاد کرده بودند، هماهنگ بودند.
گزارشی که به وسیله نشریه سازمان کلیساهای کاتولیک در سال ۱۹۶۲م. منتشر شد، وضع کلیساهای نیکاراگوئه را چنین توصیف می‏کند. این وضعیت، بیانگر وضعیت مشابه کلیساهای دیگر کشورهای منطقه بود:
کشیشان در کلیساهای روستایی، تقریباً نفوذی ندارند. نکته اینجاست که نیمی از جمعیت کشور، روستایی هستند. اغلب کشیشان نیز از مردم غافل‌اند و از حکومت جانب‌داری می‌کنند و از واقعیت اجتماعی به دورند. اینان ضمن انتقاد آشکار از کاستروی انقلابی، هرگز راجع به رژیم منحط سوموزا بانگی برنمی‏ آورند…