گریز و ستیز برای زیستن

درباره کتاب

ستیز کردن و گریختن برای ادامه حیات یا تنازع بقا در عالم جانداران امری است بدیهی، کمتر کسی است که با مفهوم آن آشنا نباشد. آنچه در این کتاب می خوانید ستیز و گریز نیست بلکه گریز و ستیز برای زیستن است، گریز و ستیز به نوبه خود شکلی از تنازع بقا است که تا این لحظه که این سطور را مینویسم به دوستداران و محققین طبیعت معرفی نشده است…

چندریختی تک-نوکلئوتید ممکن است بین یک از دسته‌های زیر بیفتد: دنبالهٔ کد در ژن‌ها، مناطق غیر کد در ژن‌ها، یا در مناطق بین‌ژنی در بین ژن‌ها. بیشتر از همه، این گوناگونی‌ها در دی‌ان‌ای بین ژن‌ها رخ می دهد. وقتی که اسنیپ‌ها درون ژن یا در یکی از منطقه های تنظیمی نزدیک ژن واقع می‌شوند، احتمال دارد که با اثر گذاشتن روی کارکرد ژن، نقش مستقیم‌تری در بیماری داشته باشند.

مثلا یک تغییر در رشته دی‌ان‌ای می تواند به تغییر در دنباله پروتئینی که از آن تولید می شود منجر شود، یا ممکن است باعث شود پروتئین پیش از زمان طبیعی به پایان کار خود برسد؛البته اسنیپ‌ها درون یک دنبالهٔ کد لزوماً دنبالهٔ آمینواسید از پروتئینی که تولید شده‌است را تغییر نمی‌دهد و این به دلیل از بین رفتن کد ژنتیکی است. هم چنین اسنیپهایی که در ناحیه کد پروتئین نیستند ممکن است همچنان روی تکه کردن و نسخه‌برداری ژن تأثیر بگذارند….

داروین در کتاب مراحل تکامل نوع بشر و بقای اصلح را شرح داده است .طوفانی که او با انتشار کتاب منشأ انواع بر انگیخت هنوز پس از غریب یکصد و بیست سال فرو کش نکرده است. خود او به عظمت کارش آگهی داشت به همین دلیل در سپتامبر ۱۸۷۱ خطاب به دوست و همرزمش چنین نوشت، «ها کسلی عزیزم نبرد بسیار طولانی است حتی پس از مرگ من و تو نیز سالیان دراز ادامه خواهد یافت.

داروین در این کتاب مطرح می‌کند که بررسی انتخاب مصنوعی، بهترین موید اصل انتخاب طبیعی است. به صورتی که پرورش‌دهندگان نباتات و حیوانات گونه‌ای را که حائز صفتی مورد نظر است را از بین دیگر گونه‌ها انتخاب می‌کنند و آن‌ها را جداگانه نسل به نسل وادار به جفت‌گیری می‌کنند و سرانجام انواع متفاوتی از نوع قبلی را به وجود می‌آید. به عنوان مثال انواع سگ‌ها (خانگی، شکاری، گله و…) که این همه از هم متفاوت هستند همگی از گرگ نتیجه شده‌اند. داروین این‌گونه استدلال می‌کند که در طبیعت جای پرورش‌دهنده به تنازع بقا داده شده‌ است. از میان همهٔ انواع موجودات زنده، عدهٔ زیادی محکوم به نابودی هستند و تنها بخشی از آن‌ها که برای بقا سزاوارترند باقی می‌مانند.