آدمها و خرچنگها

درباره کتاب

ژوزوئه دو کاسترو پزشک، متخصص علم تغذیه، نویسنده، استاد دانشگاه و رئیس پیشین سازمان خواربار جهانی (فائو) و فعال اجتماعی در زمینه مبارزه با گرسنگی جهانی بود.
او در سال ۱۹۰۸ میلادی در منطقه رسیف برزیل به‌دنیا آمد و در سال ۱۹۷۳ میلادی در پاریس از دنیا رفت.
مهمترین آثار او کتاب جغرافیای گرسنگی (منتشر شده در سال ۱۹۴۶ میلادی) و ژئوپلتیک گرسنگی است که در سال ۱۹۵۲ میلادی در برزیل و به زبان پرتغالی منتشر شد. کتاب اخیر در سال ۱۳۴۱ خورشیدی به‌دست منیر جزنی (مهران) و به‌نام انسان گرسنه ترجمه و منتشر گردید. اثر دیگر وی به‌نام انسان‌ها و خرچنگ‌ها که داستانی از دوران سخت کودکی نویسنده در برزیل است،

داستان خواننده را به یکی از مناطق غربی اطراف برزیل می برد. این منطقه فقیر نشین در مردابهای شهر بزرگ رسیف به مدد ریشه دواندن درختانی کوچک به نام سرنا بوجود می آید و جزایری مملو از گل ولای را تشکیل می دهد که برای عده ای قحطی زده، بیکار و فراریان مزارع پنبه و نیشکر حکم سرزمین را می یابد. ساکنان روبه تزاید این سرزمین همگی از یک چیز واحد رنج می برند و آن گرسنگی است.

داستان از زبان کودکی به نام زائو پائولو روایت می شود که با کنجکاوی زوایای مختلف این سرزمین مطرود را می کاود و با بیان روحیات یکایک ساکنین آن ابعاد مختلف آن مکان را به تصویر می کشد. همسایگانی که پیوندشان به یکدیگر بیش از هر چیز، مرهون گرسنگی و درد و رنج و مطرود بودن از جامعه است. در مقابل این کمبودها هر یک از این افراد تجربه ای منحصر به فرد از زندگی در میان ظلم و جنایت و حیله ها و نیرنگ ها وحق کشی ها دارد.

دراین میان، وجود مردی روشنفکر همچون “کوم” افلیج که از نگاهی ورای دیگرن رنج اطرافیانش را می بیند و بیان می دارد و با آینه ای کوچک همسایگانش را روانکاوی می کند سمبل آگاهی و نیروی عقلانی پویایی است که همچنان به بالندگی و رشد ادامه می دهد.