حجاج ثقفی ( زندگی و جنایات )

درباره کتاب

ابومحمد حَجّاج بن یوسف بن حَکَم بن ابی عقیل ثَقَفی (طائف ۶۶۱ – واسط ۷۱۴ (۴۰–۹۵ هجری)) که به اختصار به حجاج بن یوسف شناخته می‌شود . یکی از مشهورترین حاکمانی بود که به خلافت اموی خدمت می‌کرد. او خدمتش را با خدمتگزاری به خلیفه عبدالملک (حک. ۶۸۵–۷۰۵) آغاز کرد، و پس از چندی به ریاست شرطه‌های خلیفه، حاکم حجاز (عربستان غربی) در ۶۹۲–۶۹۴ و نماینده تام‌الاختیار خلیفه بر سراسر عراق و نواحی شرقی خلافت در ۶۹۴ برگزیده شد. حجاج جایگاه خود را در زمان جانشین و پسر عبدالملک یعنی ولید یکم (حک. ۷۰۵–۷۱۵) حفظ کرد و تا هنگام مرگش در سال ۷۱۴ توانست نقشی مهم و اثرگذار بر تصمیم‌گیری‌های خلیفه داشته باشد.

حجاج به عنوان حاکم عراق و شرق دست به اصلاحاتی مهم زد. او از شخصیت‌های مهم در روند شکل‌گیری قرآن محسوب می‌شود، هر چند در مورد میزان تغییراتی که او بر قرآن اعمال کرد، میان پژوهش‌گران اختلاف‌نظر وجود دارد.

حجاج دولتمردی بسیار توانا و با استعداد ولی ظالم، خشن و بسیار سختگیر بود. او که همواره به دل هم عصران خود ترس می‌انداخت، تبدیل به شخصیتی عمیقاً بحث‌برانگیز و موضوع دشمنی زیاد در میان نویسندگان بعدی طرفدار عباسیان شد که آزار و اذیت و اعدام‌های دسته جمعی را به او نسبت دادند.