دیوان صوفی مازندرانی

درباره کتاب

محمد صوفی مازندرانی که در شعر بنام (محمد) و (صوفی) تخلص دارد طبق شرحیکه صاحب تذکرۂ میخانه ملاعبدالنبی فخرالزمانی قزوینی نوشته اند : در شهر آمل بدنیا آمده در ایام جوانی از موطن خود خارج و مدتی را در ری و اصفهان رحل اقامت افکنده وسالک وادی عرفان و تصوف گشت و بریاضت و تهذیب نفس پرداخت و بعلت تمایل بمسلک درویشی شعر گوئی را آغاز و منظومات عارفانه و صوفیانه میسرود . بهر شهری که قدم میگذاشت عده ای صوفی مسلک و قلندر مشرب دور او جمع میشدند و از صحبت وی کسب فیض مینمودند ، اما چون خیلی آزادمنش بود عده ای بر مخالفت وی کمر بستند و او مجبور شد از یاران دل کنده و بصوب شیراز حرکت نماید. در این شهر مدتی مدید اقامت نموده واصحاب سیر و سلوک در شیراز مقدمش را گرامی دانستند  اما دیری نپایید که او را طرفه حالتی دست داد که در میان فضلا و علما به سوء اعتقاد و زندقه ذو روش الحاد متهم گشت بنابراین مجبور شد شیراز را به سوی کازرون ترک و در این  مکان منزل نماید . 

 وی در زمان اکبرشاه به هندوستان رفت و در احمدآباد گجرات اقامت گزید. به قصد زیارت شیخ معین الدین چشتی به اجمیر رفت و مریدان و پیروانی پیدا کرد ولی خوی عزلت گزین او را به گجرات بازگرداند. جهانگیر شاه وی را فرا خواند و او در راه در «سرهند» به علت بیماری و پیری در سال ۱۰۳۵هـ از دنیا رفت. آثار وی، بتخانه: منتخب اشعار قدما در شصت هزار بیت، دیوان اشعار ملا به انتخاب و تدوین وی در هزار بیت، ساقی نامه،‌ ابیات متفرقه او در تذکره ها و سفاین. این تصحیح از روی ۶ نسخه موجود توسط طاهری شهاب انجام شده است.