دیوان ظهیر فاریابی

درباره کتاب

دیوان طاهر بن محمد ظهیر فاریابی به تصحیح و مقدمه اکبر بهداروند، اشعار فارسی قرن ۶ق است.
ظهیر فاریابی از شاعران بزرگ خراسان و گویندگان بهنام قرن ششم هجری ایران است. شعر ظهیر شعری است لطیف و دقیق، سرشار از مضمون و زیبایی و لبریز از احساسات مردانه و صلابت فکر. به گلی میماند که در دامن تپههای دوردست روییده و طعم بوسهی نسیمهای عنان گسیخته صحرا را چشیده باشد. شاعر در جوانی ترک یار و دیار گفته و برای جستن ممدوح صاحب مقام قسمتی از ایران را زیر پای گذاشته است، شعر او محصول این سفرها و سرگردانیها و نموداری از زندگی او است، مدح و ستایش، درخواست و تقاضا، درشتی و نرمی، بدبینی و یأس، امید و آرزو، شوق و نشاط، خستگی و بیزاری در کلام او بسیار است.