شاه عباس کبیر مرد هزار چهره

درباره کتاب

شاه عباس اول (۱ رمضان ۹۹۶ قمری – ۱ جمادی‌الاول ۱۰۳۸ قمری/ ۲۷ ژانویهٔ ۱۵۷۱ میلادی – ۱۹ ژانویهٔ ۱۶۲۹ میلادی) معروف به شاه عباس بزرگ یا کبیر، پنجمین پادشاه از دودمان صفویان و نامدارترین فرمانروای این دودمان بود. وی که فرزند و جانشین شاه محمد خدابنده  بود، از سال ۹۹۶ ه‍.ق تا زمان درگذشتش، به مدت بیش از ۴۱ سال خورشیدی بر ایران حکومت کرد. شاه عباس به معماری ، موسیقی ، نقاشی  و شعر  علاقه داشت و میدان نقش جهان ، عالی قاپو ، بخش‌هایی ازچهل ستون ، چهارباغ و سی و سه پل  از آثار به‌جای مانده از دوران سلطنت وی هستند.

شاه عباس هنگامی به سلطنت رسید که غرب و شمال غربی ایران در تصرف امپراتوری عثمانی  بود، هم‌چنین در شمال شرق ایران نیز خراسان جولانگاه ازبکها شده و تحت اشغال آن‌ها بود و در داخل کشور نیز طی ۱۲ سال پس از مرگ شاه تهماسب یکم  و دوران پادشاهی اسماعیل دوم  و محمد خدابنده  قدرت شاه کاهش پیدا کرده بود و دسته‌بندی‌های قبیله‌ای قزلباشان مجدداً به شکل فزاینده‌ای بروز کرده و دوگانگی میان قزلباشان  ترکمان و تاجیکان (مردم غیر ترک) در دربار شدت پیدا کرده بود. در نتیجهٔ این چند دستگی، هر یک از مقامات دولتی در اندیشهٔ منافع و قدرت خویش بود و کشور دچار هرج و مرج گردیده بود. شاه عباس با اولویت‌بندی مشکلات متعدد توانست در طول سلطنتش دودمان صفویان  را به اوج قدرت برساند