قضیه رابرت اوپنهایمر

درباره کتاب

در اوج دوران مک کارتیسم، در سال ۱۹۵۴، لویس استراوس، ، رئیس هیت مدیره کمسیون انرژی اتمی آمریکا (AEC)، که شواهدی بر جاسوسی شورویها از برنامه اتمی آمریکا داشت و به خاطر پیشینه چپ گرایانه اوپنهایمر و مخالفتهای اوپنهایمر با توسعه اتمی آمریکا، خصوصاً توسعه بمب هیدروژنی، به او مشکوک بود، یک دوره سؤال و جواب یک‌ماهه از اوپنهایمر برگزار کرد و در نهایت اجازه‌های امنیتی او را لغو کرد. از جمله اتهامات اوپنهایمر، تعلل او در لو دادن یکی از دوستان کمونیستش، هوکان کاوالیر بود که به او پیشنهاد انتقال اطلاعات به شوروی داده بود. لغو اجازه امنیتی اوپنهایمر به معنای پایان دادن همکاری اوپنهایمر با دولت آمریکا در پروژه‌های سری بود.البته اوپنهایمر همچنان مدیر مؤسسه مطالعات پیشرفته بود و به فعالیتش در آن مرکز ادامه داد.

دکتر  اوپنهایمر سازنده همان بمب اتمی است که روی هیروشیما انداختند این ب مب جنگ جهانی دوم را پایان داد اما مسابقه سلام های هسته ای را آغاز کرد که هنوز خامم بر اوضاع جهان است اما برای او قضیه به همین سادگی نبود انسان در وضعیت نیست که بتواند درباره سرنوشت هزاران زن و مرد و کودکی که در خانه نشسته اند تصمیم بگیرد و حکم اعدام آن ها را صادر کند…

نویسنده در این اثر،ضمن استفاده از اسناد تاریخی،احساس اوپنهایمر بعد از انفجار بمب اتمی روی شهرهای ژاپن را زیر ذره بین قرار می دهد .علاوه بر این در نمایشنامه به خصوص در پرده آخر به مبحث آزادی عقیده و مقوله امنیت ملی پرداخته می شود و از صحبت های اوپنهایمر و وکلایش نتیجه حاصل می شود که برای حفظ امنیت نباید حریم آزادی عقیده و زندگی خصوصی افراد زیر پا گذاشته شود،زیرا در این صورت “آنقدر برای آزادی مبارزه می کنیم تا چیزی از آن باقی نماند”…گفتنی است که این نمایشنامه تماما بر اساس واقعیت بوده و تنها در چند مورد،آنچنان که تغییری اساسی در تطابق با وقعیت رخ ندهد،نویسنده در ترتیب شهادت ها و تعداد شهود دخل و تصرف نموده است .