پیش آهنگ ( مواد تعلیمات درجه دوم و سوم پسران ) دو جلد

درباره کتاب

پیش‌آهنگی، برای نخستین‌بار در سال ۱۳۰۴ خورشیدی، به همت میرزا احمد امین‌زاده در ایران تأسیس شد و تا حدود سال ۱۳۱۰ فعالیت‌های آن ادامه یافت. حدود ۱۳۱۰ امین‌زاده به عراق مسافرت کرد و پس از آن برای مدتی رضا اخوی سرپرستی پیش‌آهنگی را عهده‌دار شد. سال ۱۳۱۳ ترویج پیش‌آهنگی مورد توجه دولت قرار گرفت و وزارت فرهنگ مأمور اجرای آن شد و با طرح جدیدی آغاز به فعالیت کرد. در مهرماه همان سال گیبسن، متخصص آمریکایی، برای سرپرستی تربیت‌بدنی و پیش‌آهنگی به ایران دعوت شد.

نخستین دورهٔ کلاس مربیان پیش‌آهنگی در خردادماه سال ۱۳۱۴ با شرکت ۴۰ نفر از مربیان تهران و ۴۴ نفر از مربیان شهرستان‌ها به مدت ۱۵ روز تشکیل گردید. محل این اردو در منظریه تهران بود. در طول تعطیلات تابستان همان سال مقررات و آیین‌نامه‌های لازم برای اجرای پیش‌آهنگی در رسدها تهیه و تدوین شد و فعالیت‌های پیش‌آهنگی روز به روز در تمام شهرستان‌های کشور توسعه یافت، ولی با آغاز وقایع شهریور ۱۳۲۰ این فعالیت‌ها متوقف شد و طی یازده سال جز در یکی دو دسته کوچک، فعالیت پیش‌آهنگی به چشم نمی‌خورد.  در سال ۱۳۳۲ حسین بنائی که تحصیلات عالی خود را در رشتهٔ تعلیم و تربیت، روان‌شناسی و تربیت بدنی در آمریکا به پایان رسانده بود، مأمور تجدید سازمان پیش‌آهنگی ایران شد. با فعالیت‌های حسین بنائی و تشکیل اولین کلاس مربیان پیش‌آهنگی در آذرماه سال ۱۳۳۲، دورهٔ جدید پیش‌آهنگی ایران آغاز شد.

در دورهٔ بنائی گام‌های مهمی برای توسعه پیش‌آهنگی ایران برداشته شد. سال ۱۳۳۴ سازمان ملی پیش‌آهنگی ایران از طرف دفتر بین‌المللی پیش‌آهنگی به رسمیت شناخته شد. سال ۱۳۳۵ نخستین جمبوری ملی پیش‌آهنگان ایران تشکیل شد و همایش سال ۱۳۳۷ دومین جمبوری ملی پیش‌آهنگان ایران با شرکت بیش از چهار هزار نفر پیش‌آهنگ تشکیل شد و در این جمبوری پیش‌آهنگان کشورهای پاکستان، ترکیه، عراق، اردن، انگلیس، ژاپن، آلمان و آمریکایی‌های مقیم ایران شرکت داشتند. در سال ۱۳۳۹ سومین جمبوری ملی پیش‌آهنگی ایران با شرکت بیش از ده هزار نفر پیش‌آهنگ ایرانی و خارجی تشکیل شد. سال ۱۳۳۹ در منظریه از طرف دفتر بین‌المللی پیش‌آهنگی به عنوان یک مرکز بین‌المللی تربیت مربی و تشکیل کلاس‌ها شناخته شد، در همین سال بنائی به عضویت کمیتهٔ دوازده نفری پیش‌آهنگی جهان انتخاب شد. در سال ۱۳۴۱ انجمن طرفداران پیش‌آهنگی در ایران تشکیل شد و عده‌ای از شخصیت‌های سرشناس ایران عضویت این انجمن را پذیرفتند، در سال ۱۳۴۱ نخستین کنگرهٔ پیش‌آهنگی ایران با شرکت نمایندگان شوراهای پیش‌آهنگی تمام استان‌های کشور در منظریه تشکیل شد و سال ۱۳۴۲ دبیر انجمن طرفداران سازمان پیش‌آهنگی علی هاشمی، به مدت ۱۴ سال برای این مسئولیت برگزیده شد. در سال ۱۳۴۲ خورشیدی دومین کنگره پیش‌آهنگی ایران افزون‌بر جلسهٔ سالیانهٔ شورای عالی پیش‌آهنگی ایران با حضور تمام استانداران، مدیران کل فرهنگ استان‌ها و نمایندگان شوراهای پیش‌آهنگی استان‌ها در تهران، تشکیل شد.

سازمان ملی پیش‌آهنگی می‌کوشید تا نوجوانان ایرانی را با مهارت‌های گوناگون آشنا کند. از جمله این مهارت‌ها نحوه اردو زدن، نکات بهداشتی، قوانین راهنمایی و رانندگی، کاردستی، بازی و نقاشی، حرکات ورزشی، کمک‌های اولیه، سرود و آداب معاشرت، شعر، دانستن دربارهٔ طناب، قدرت طناب، انواع گره‌ها، بستن دو چوب، ساخت مهار، قایق، پل، عرابه، برج و … بود.

سازمان پیش‌آهنگی ملی ایران بخش‌های گوناگون و منصب‌ها و درجه‌هایی داشت که با نام‌های ویژه‌ای نامیده می‌شدند. بخشی از اصطلاحات مربوط به این بخش‌ها و درجه‌ها در سال ۱۳۱۸ خورشیدی از سوی فرهنگستان ایران به شرح زیر تصویب شد:

رسد پیش‌آهنگی، سررسد، رسدیار، سرپرستان رسد، شورای رسد، جوخه، سرجوخه، جوخه‌یار، کارپرداز، نویسنده، شیپورزن، پایوران پیش‌آهنگی، پیوستگان، رئیس پیش‌آهنگی، معاون پیش‌آهنگی، سرپیش‌آهنگ، سرپیش‌آهنگی، نوآموز، دیوان پاداش، رهبر پیش‌آهنگی، رهبریار پیش‌آهنگی، انجمن پیش‌آهنگی ایران، نشانه هنر، شیربچگان، گرگ‌بچگان، کدبانان، فرشتگان، جویندگان، سیاران.