چشیدن طعم وقت ( از میراث عرفانی ابوسعید ابوالخیر )

درباره کتاب

به باور شفیعی کدکنی این کتاب روایتی کهن اما نویافته از مقامات بوسعید است و نمونه ی بسیار ارزشمندی از کهن ترین اشعار عرفانی فارسی را درخود گنجانده است.

دانسته‌هاى بسیارى از احوال و اقوال و شعرهاى خوانده شده بر زبان ابوسعید، در این کتاب وجود دارد.

کتاب حاضر، یکى از غنایم روزگار و از مهم‌ترین اسناد ادبى و عرفانى زبان فارسى است؛ گنجینه‌اى از اقوال نویافته ابوسعید و حکایات مربوط به زندگى او و نیز داستان‌هایى که ابوسعید، در مجالس خویش نقل مى‌کرده است.

ابوسعید فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم مشهور به ابوسعید ابوالخیر (۳۵۷-۴۴۰ قمری)عارف و شاعر نامدار ایرانی تبار قرن چهارم و پنجم است.

ابوسعید ابوالخیر در میان عارفان مقامی بسیار ممتاز و استثنایی دارد و نام او با عرفان و شعر آمیختگی عمیقی یافته‌است. چندان که در بخش مهمی از شعر پارسی چهره او در کنار مولوی و خیام قرار می‌گیرد، بی آنکه خود، شعر چندانی سروده باشد. ابوسعید در تاریخ اندیشه‌های عرفانی در صدر متفکران این قلمرو پهناور در کنار حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی قرار می گیرد. از دوران کودکی نبوغ و استعداد او بر افراد آگاه پنهان نبوده‌است. او تمام عمر خویش را در تربیت مریدانش سپری کرد. نوهٔ شیخ ابوسعید ابوالخیر، محمد منور، در سال ۵۹۹ کتابی به نام اسرار التوحید دربارهٔ زندگی و احوالات شیخ نوشته‌است. ابن سینا پس از دیدار با ابوسعید گفته‌است:هر چه من می‌دانم او می‌بیند. “