یادداشتهای دکتر قاسم غنی ( جلد : یک / دو / سه )

درباره کتاب

قاسم غنی (۱ فروردین ۱۲۷۲ سبزوار – ۹ فروردین ۱۳۳۱ سان فرانسیسکو) سیاست‌مدار، دیپلمات، پزشک، ادیب و نویسندهٔ ایرانی بود.  او به سبب همکاری با محمد قزوینی در تصحیح دیوان حافظ شهرت دارد که یکی از معتبرترین تصحیح‌های این دیوان به‌شمار می‌رود. قاسم غنی نویسنده‌ای پرکار بود و طی سال‌هایی که خارج از ایران سکونت داشت، با چندین نفر از چهره‌های برجسته زمانه خود نامه‌نگاری می‌کرد.

در سال ۱۳۲۸ از او دعوت شد به عنوان عضوی از هیئت همراه محمد رضا شاه پهلوی به نیویورک سفر کند. غنی از مدت‌ها قبل مشتاق بود به عنوان سفیر ایران در آمریکا منصوب شود و این دعوت امید او را تقویت کرد اما ماه‌ها انتظار او به نتیجه نرسید. غنی که از این موضوع رنجیده بود از سفارت ترکیه استعفا داد و به ایالات متحده نقل مکان کرد. تحلیل خود او از این موضوع، نشان‌دهنده احساسات منفی او نسبت به انگلیس و گرایش او به آمریکاست. به گفته او، سیاست انگلیس این بود که اجازه ندهد ایالات متحده در ایران نفوذ و اثرگذاری پیدا کند و به همین دلیل در انتصاب سفرا دخالت می‌کرد و «مزدوران» انگلیس که غنی اغلب آنها را دشمن سیاسی خود می‌دید، یکی از عوامل وضعیت نامساعد کشور بودند. غنی محمد مصدق را در جهت ملی‌کردن صنعت نفت و کوتاه‌کردن دست انگلیسی‌ها از ایران تأیید می‌کرد. در برخورد مصدق با دربار هم، پشتیبان مصدق و ملّیون بود.

غنی سال‌های آخر عمر خود را به سفر، خواندن و نوشتن و دست و پنجه نرم کردن با بیماری‌های مختلف گذراند. او در سان فرانسیسکو درگذشت و در قبرستان وودلان مموریال پارک به خاک سپرده شد.

آثار غنی حوزه وسیعی از موضوعات را پوشش می‌دهد. نخستین اثر منتشرشده او در سال ۱۳۱۵، مربوط به زندگانی و آثار ابن سینا بود. پس از آن او در موضوعات بسیار متنوعی طبع‌آزمایی کرد از جمله به نژادی و تاریخ پزشکی در جوامع اسلامی. غنی همچنین سه رمان آناتول فرانس را به فارسی ترجمه کرد که عبارتند از «تائیس» (تهران، ۱۳۰۸)، «عصیان فرشتگان» (تهران، ۱۳۰۹)، و «بریان‌پزی ملکه سبا» (تهران، ۱۳۱۰).

آخرین تألیف غنی مربوط به مبانی صوفیسم بود که در ۱۳۳۱ به نام «بحثی در تصوف» در تهران به چاپ رسید. منبع اصلی فکری وی در این تألیف، کتاب «عرفای مسلمان» به قلم رینولد نیکلسون و هم‌چنین آثار هنری وینفیلد است.