ایران و یونان در بستر باستان

درباره کتاب

اثر حاضر که در سه بخش اصلی فراهم آمده حاوی مباحث و مطالبی است درباره تاریخ ایران در عصر هخامنشی و تقابل آن با تمدن یونان .بخش نخست از دو مبحث تشکیل شده که طی آن، نخست به موقعیت جغرافیایی سرزمین ایران و پیشینه قوم آریایی اشاره شده، سپس از تاریخ و تمدن هخامنشی به ویژه دوران کوروش و داریوش و اقدامات آنها سخن به میان آمده است .در مبحث دوم، تاریخچه روابط ایران و یونان در دوره هخامنشی، به ویژه جنگ‌های این دو قدرت باستانی، بررسی شده است .نویسنده در این دو بخش با نگاهی نقادانه، به گزارش‌های مورخان یونان، از جمله هرودوت و گزنفون استناد کرده است .در بخش دوم، ترجمه نمایشنامه ((ایرانیان)) اثر((ایسخیلوس)) (اشیل) درباره جنگ خشایارشا با یونانیان به چاپ رسیده است .شایان ذکر است که جنگ داریوش با یونانیان که در ماراتن به ناکامی وی انجامید در سال 490ق.م صورت گرفت و در پی آن، در سال 480ق.م لشکرکشی خشایارشا به یونان وقوع یافت .ایسفیلوس که در سال 525ق.م متولد شده بود، در سی و پنج سالگی در نبرد ماراتن شرکت جست .وی در سال 480نیز در جنگ دریایی سالامیس با ایرانیان مواجه شد و هشت سال بعد در سال 472ق.م ((تراژدی ایرانیان)) (اثری که در کتاب حاضر ترجمه شده) برای نخستین بار به نمایش گذارده شد .در پایان بخش دوم یادداشت‌های مترجم درباره تراژدی ایرانیان آمده است .در سومین بخش کتاب نویسنده تلاش کرده با پژوهشی تطبیقی میان ((ایلیاد)) هومر و((شاهنامه)) فردوسی و استخراج و مقایسه تشابهات و تفاوت‌های آنها، خلق و خوی و جهان‌بینی دو قوم یونانی و ایرانی را از لابه‌لای آنها باز شناسد .نویسنده در بخشی از مقدمه  می‌نویسد : دوبازتابگاه که می توانیم در آنها روحیه ایرانی و یونانی را به مقایسه بگذاریم یکی حماسه یونانی ایلیاد و دیگری حماسه ایرانی شاهنامه است. با در کنار هم نهادن دوانسان ایلیاد و شاهنامه می توان دریافت که دنیای شاهنامه باز تر پرآفتاب تر و انسانی تر است. دران نه از جدال بر سر یک دخترک کنیز و تقسیم غنایم جنگی حرفی در میان است ونه از کشانیدن نعش مقتول جنگی به دنبال ارابه. در سراسر شاهنامه حتی یک مورد شکنجه و توهین به شخصیت انسانی و خلاف رسم مردانگی از جانب ایرانیان دیده نمی شود. تنها رویارویی در میدان جنگ است که جنگ ایران و توران بر سر خون به ناحق ریخته سیاوش یکی از آنهاست. شاید بشود گفت که این طولانی ترین جنگ است که در ادبیات جهان برای بر سر کرسی نشاندن حق از آن ذکری به میان آمده است.