زبان , ادبیات , تاریخ وفرهنگ ایران در گفتگو با ایران شناسان

درباره کتاب

روابط ایران و اروپا از عصر صفوی با آمدن مسافران و نمایندگان دول اروپایی یا شرکت‌های تجاری به ایران به طور جدی آغاز شد. علاقۀ اروپاییان به ایران در آغاز، انگیزۀ سیاسی و سپس اقتصادی داشت. با آغاز شدن مطالعۀ زبان، ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران در قرن هجدهم در انگلیس، علاقه به تاریخ و فرهنگ ایران نیز در کشور افزایش یافت. نخستین علاقه به فرهنگ و تمدن ایرانی به دلیل تماس مستقیم مقامات کمپانی هند شرقی بریتانیا با میراث تمدن ایرانی موجود در هند بود. قرن نوزدهم را عصر طلایی ایران‌شناسی در انگلستان می‌دانند. ترجمۀ آثار ادبی و تاریخی ایران به زبان انگلیسی رواج یافت و دیپلمات‌های سابق به ایران‌شناسان و عرب‌شناسان تبدیل شدند. در کنار ادبیات، هنر ایرانی، باغ‌ها و معماری‌ ایرانی نیز عناوین خوبی برای پژوهش در محافل شرق‌شناسی انگلستان بود. نگارنده در کتاب حاضر می‌کوشد تا در گفت‌وگو با تعدادی از ایران‌شناسان امروزی مشاغل در دانشگاه‌های انگلستان و دیگر کشورها تصویری از سوابق این ایران‌شناسان و حوزه‌های فعالیت آنان عرضه کند. در کنار این افراد، کسانی هم که از ابعاد غیردانشگاهی با ایران آشنا شده‌اند، مورد توجه قرار داشته‌اند که معرفی آن‌ها تصویر گسترده‌تری از ابعاد علاقه‌مندی به ایران یا ایران‌شناسی در غرب را نشان می‌دهد. از جمله ایران‌شناسانی که در کتاب از آن‌ها سخن رفته می‌توان باسورث، دنیس رایت، چارلز ملویل، کارلو چرتی، جیمز موریس، ویلیام چیتیک، جان فرانسیس اسمیت، کاترین اسپلمن، دالریمپل، نلسون فرای، و آرتور پوپ را نام برد.